พุทธวจน! เพื่อความเป็นสหายแห่งพรหม
ทั้งนี้มีบันทึกไว้ในพระไตรปิฎกมัชฌิมปัณณาสก์ มัชฌิมนิกายเล่มที่ 13 หน้า 664 ข้อที่ 730 ว่าด้วยความเป็นสหายแห่งพรหม มีดังนี้
มานพ! ก็ทางเพื่อความเป็นสหายแห่งพรหมเป็นอย่างไรเล่า
มานพ! ภิกษุในธรรมวินัยนี้ วิธีประกอบด้วยเมตตา แพร่ไปสู่ทิศที่ 1 ที่ทิศ 2 ที่ 3 ที่ 4 ก็เหมือนอย่างนั้น ทั้งเบื้องบน เบื้องล่างและเบื้องขวาง เธอแผ่ไปตลอดโลกทั้งสิ้น ในที่ทั้งปวง แก่สัตว์ทั้งหลายทั่วหน้าเสมอกัน ด้วยจิตอันประกอบด้วยเมตตา เป็นจิตไพบูลย์ ใหญ่หลวงไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาลแล้วแลอยู่ เมื่อเมตตาเจโตวิมุตติ อันภิกษุนั้นเจริญแล้วอย่างนี้ กรรมชนิดที่ทำยังมีขีดจำกัดย่อมไม่มีเหลืออยู่ ไม่ตั้งอยู่ในนั้น ก็ฉันนั้น
มานพ! เปรียบเสมือนคนเป่าสังข์ผู้มีกำลัง ยอมเป่าสั่งให้ได้ยินได้ทั้ง 4 ทิศโดยไม่ยากฉันใด ในเมตตาเจโตวิมุติที่เจริญแล้วอย่างนี้ กรรมชนิดที่ทำอย่างมีขีดจำกัด ย่อมไม่มีเหลืออยู่ ก็ฉันนั้น แม้ข้อนี้ ก็เป็นทางเพื่อความเป็นสหายแห่งพรหม
มานพ! อีกประการหนึ่ง ภิกษุมีจิตประกอบด้วยกรุณา
มานพ! ภิกษุในธรรมวินัยนี้ มีจิตประกอบด้วยมุทิตา
มานพ! ภิกษุในธรรมวินัยนี้ มีจิตประกอบด้วยอุเบกขา แกไปสู่ ทิศที่ 1 ทิศที่ 2 ที่ 3 ที่ 4 ก็เหมือนอย่างนั้น ทั้งเบื้องบน เบื้องล่างและเบื้องขวา เธอแผ่ไปตลอดโลกทั้งสิ้น ไปที่ทั้งปวง แก่สัตว์ทั้งหลายทั่วหน้าเสมอกัน ด้วยจิตอันประกอบด้วยอุเบกขา เป็นจิตไพบูลย์ ใหญ่หลวงไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาลแล้วแลอยู่ เมื่ออุเบกขาเจโตวิมุตติ อันภิกษุนั้นเจริญแล้วอย่างนี้ กรรมชนิดที่ทำอย่างมีขีดจำกัดย่อมไม่มีเหลืออยู่ ไม่ตั้งอยู่ในนั้น ก็ฉันนั้น
มานพ! เปรียบเสมือนคนเป่าสังข์ผู้มีกำลัง ยอมเป่าสั่งให้ได้ยินทั้ง 4 ทิศโดยไม่ยากฉันใด ในอุเบกขาเจโตวิมุตติที่เจริญแล้วอย่างนี้ กรรมชนิดที่ทำอย่างมีขีดจำกัด ย่อมไม่มีเหลืออยู่ ไม่ตั้งอยู่ในนั้น ก็ฉันนั้น แม้ข้อนี้ก็เป็นทางเพื่อความเป็นสหายแห่งพรหม