พุทธวจน “ความไม่แน่นอนของการได้อัตภาพ”
แอดฯขอหยิบยกเอาพระพุทธวจนในพระไตรปิฎก นิทานวรรค สังยุตตนิกาย ๑๖/๒๑๙/๔๓๘-๔๓๙ ว่าด้วยเรื่อง ความไม่แน่นอนของการได้อัตภาพ
ภิกษุทั้งหลาย! สงสารนี้กำหนดที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้ เมื่อเหล่าสัตว์ผู้มีอวิชชาเป็นเครื่องกั้น มีตัณหาเป็นเครื่องผูก ท่องเที่ยวไปมาอยู่ ที่สุดเบื้องต้นย่อมไม่ปรากฏ สัตว์เหล่านั้นได้เสวยทุกข์ ความเผ็ดร้อน ความพินาศ ได้เพิ่มพูนปฐพีที่เป็นป่าช้าตลอดกาลนานเหมือนฉะนั้น.
ภิกษุทั้งหลาย! เปรียบเหมือนท่อนไม้อันบุคคลซัดขึ้นไปสู่อากาศ บางคราวตกเอาโคลนลง บางคราวตกเอาตอนกลางลง บางคราวตกเอาปลายลง ข้อนี้ฉันใด
ภิกษุทั้งหลาย! สัตว์ทั้งหลายผู้มีอวิชชาเป็นเครื่องกั้น มีตัณหาเป็นเครื่องผูก ท่องเที่ยวไปมาอยู่ ก็ฉันนั้นเหมือนกัน บางคราวแล่นไปจากโลกนี้สู่โลกอื่น บางคราวแล่นจากโลกอื่นมาโลกนี้.
ข้อนั้นเพราะเหตุไรเล่า?
เพราะเหตุว่า สงสารนี้กำหนดที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้ เมื่อเหล่าสัตว์ผู้มีอวิชชาเป็นเครื่องกั้น มีตัณหาเป็นเครื่องผูก ท่องเที่ยวไปมาอยู่ ที่สุดเบื้องต้นย่อมไม่ปรากฏ สัตว์เหล่านั้นได้เสวยทุกข์ ความเผ็ดร้อน ความพินาศ ได้เพิ่มพูนปฐพีที่เป็นป่าช้าตลอดกาลนานเหมือนฉะนั้น.
ภิกษุทั้งหลาย! ด้วยเหตุเพียงเท่านี้ ก็พอแล้วเพื่อที่จะเบื่อหน่ายในสังขารทั้งปวง พอแล้วเพื่อจะคลายกำหนัด พอแล้วเพื่อจะหลุดพ้น ดังนี้.
ท่านทั้งหลายเมื่อได้อ่านมาถึงตรงนี้ ลองสำรวจตัวท่านเองนะครับ ว่าเรายังเป็นผู้มีกิเลสหนาหรือไม่ มีตัญหาราคะมากน้อยเพียงใดเป็นทุกข์หรือไม่เบื่อหน่ายกับสิ่งที่เป็นอยู่ไหม หากท่านทั้งหลายรู้สึกเบื่อหน่าย แอดฯคงต้องบอกได้แต่เพียงว่าหนทางที่เราจะหลุดพ้นนั้นก็คงมีแต่หนทางที่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านได้ชี้แนวทางแล้วเท่านั้น